Monday 24 August 2015

ΑΣ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΑΣ ΟΧΙ!

ΑΣ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΜΑΣ ΟΧΙ!
Από την Αθήνα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο το ΟΧΙ μας είναι παντού στις πλατείες
Απο το  BLOCKUPY INTERNATIONAL
Web: https://blockupy.org -

Στις 13 Ιουλίου οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες της Ευρώπης επέβαλαν, με το μαχαίρι στο λαιμό, ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα για το οποίο οι ίδιοι οι κατεστημένοι οικονομολόγοι θεωρούν απλά ως "αδύνατο να εκτελεστεί" ακόμα και κάτω από τα καπιταλιστική πρότυπα.

Ποιος ήταν ο πραγματικός τους στόχος; Ήθελαν και έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη εναλλακτική λύση εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων που καθορίζονται από τις πολιτικές τους. Για να το κατανοήσετε, μια φατρία τους υπό την ηγεσία του Finanzminister (Γερμανού Υπ. Οικ.) Σόιμπλε, ήταν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν αναστρέψιμη ακόμη και τη διαδικασία της ένταξης στην Ευρωζώνη που οι ίδιες ολιγαρχίες είχαν επιδιώξει για δεκαετίες. Να χτυπήσουν την Ελλάδα, αποκλείοντας την από το ενιαίο νόμισμα, για να εκδικηθούν το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας», τιμωρώντας αυτούς που τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι τους, και να εκπαιδεύσει όλους τους άλλους, ειδικά τα πλήθη της Νότιας, Ανατολικής και Βόρειας Ευρώπης τα οποία θα μπορούσαν να μπουν στον τρελό πειρασμό να θέσουν υπό συζήτηση το καθεστώς λιτότητας, στις πλατείες και τις εκλογές.

Τίποτα δεν επιτρέπεται να διαταράξει το
status quo, που δημιουργήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια από τους κανόνες της Μεγάλης Συμμαχίας (Große Koalition) της ηπείρου: περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες για την πρόνοια, περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές (ελαστικοποίηση - επισφάλεια στην αγορά εργασίας και στις συνθήκες εργασίας, ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας και των κοινών αγαθών, εντονότερη ανακατεύθυνση των χρηματικών ροών στις επενδύσεις προς όφελος των χρηματοοικονομικών εσόδων, περισσότερο μαζική πτώχευση και αναδιανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου προς τα πάνω και προς τους λίγους στην κορυφή. Στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό, δεν επιλύεται καθόλου η τρέχουσα κρίση, αλλά εντατικοποιείται και πάλι, και ταυτόχρονα αναβάλλονται οι συνέπειές της.

Αλλά αυτό δεν έχει σημασία για τους άρχοντες των κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη που καθόντουσαν στο τραπέζι την
"νύχτα της ντροπής" στις Βρυξέλλες. Γι' αυτούς ήταν καθοριστικό απλά επιβεβαιώνουν την εξουσία τους, να δείξουν την κυριαρχία τους μέσω της άσκησης γυμνής βίας, για να αποδείξουν με τη χρήση των εργαλείων της απειλής και του εκβιασμού ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής από το πλαίσιο του καθεστώτος της κρίσης τους. Εκατομμύρια άνθρωποι το κατάλαβαν αμέσως, εξαπλώνοντας παντού την κραυγή #ThisIsaCoup (Αυτό είναι Πραξικόπημα) . Για αυτούς τους λόγους σας παρακαλώ όλους να επικεντρωθούμε στην ανάλυση των κινήσεων των εχθρών μας και στην αναζήτηση των πιο αποτελεσματικών όπλων για την καταπολέμησή τους. Δεν χρειάζεται να είμαστε θεατές μιας παράστασης που οργανώθηκε από άλλους, κατηγορώντας αναπαυτικώς για "αφέλεια", "παράδοση" ή "προδοσία" εκείνους που είναι στη δική μας πλευρά. Αντ' αυτού, πρέπει να αναπτύξουμε τη δική μας στρατηγική, να κάνουμε σχέδια, να συσσωρεύσουμε και να εξασκήσουμε δύναμη.

Για πολλούς σχολιαστές, τα ελληνικά και ευρωπαϊκά γεγονότα του περασμένου μήνα θέτουν ουσιαστικά ζήτημα δημοκρατίας. Πρέπει να είμαστε σαφείς: πιστεύουμε ότι, ακόμη και στον προσωρινό και πρόσκαιρο επίλογό του, αναδύεται αντ' αυτού και πάνω απ' όλα το πρόβλημα της κοινωνικής ισορροπίας δυνάμεων, δηλαδή η συνέπεια και οι μορφές με τις οποίες αναπτύσσεται στην Ευρώπη, εδώ και τώρα, η πάλη των τάξεων μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Μια σχέση εξουσίας που σήμερα είναι εντυπωσιακά ασύμμετρη υπέρ των πρώτων. Και θα πρέπει να είναι ο κύριος στόχος μας η ανατροπή της. Έτσι, μας ενδιαφέρει το «δημοκρατικό ζήτημα», στο βαθμό που η δημοκρατία δεν θεωρηθείτε ένα αφηρημένο ιδανικό, αλλά ένα όπλο στα χέρια των πολλών. Επιπλέον, με τον ισχυρισμό ότι η Ευρωζώνη αποτελείται από δεκαεννέα χώρες και όχι μόνο από μια, η δημοκρατία έχει περιφραχτεί από ένα σύνολο τυπολατρικών διαδικασιών που περιορίζονται σε μια στενή εθνική διάσταση την οποία αρνούμαστε.

Αυτό δείχνει μια συστηματική στρατηγική για να θέσει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους στην Ευρώπη το ένα εναντίον του άλλου, με για την επιβολή ενός εθνικού πλαισίου για κοινωνικά θέματα όπως οι μισθοί, η κοινωνική πρόνοια και οι ιδιωτικοποιήσεις. Αλλά μέτρα λιτότητας
περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις και επισφάλεια της ζωής και της εργασίας επιβάλλονται σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ οι εργοδότες, οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες συνεχίζουν την συσσώρευση πλούτου. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε τα ίδια συμφέροντα με αυτά των Ελλήνων εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Εν προκειμένω, η «εικονικός κοινωνικός πνιγμός» μιας ολόκληρης χώρας δεν μπορεί να διαγράψει το ιστορικό γεγονός του ισχυρού OXI που εκφωνήθηκε την 3η Ιουλίου στην πλατεία Συντάγματος, στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, τις ελπίδες και τις ενέργειες ότι προκάλεσε σε όλη την Ευρώπη επιτυγχάνοντας μια νέα μαζική πολιτικοποίηση της δημόσιας συζήτησης, τις πολλές μορφές αντίστασης, αυτο-οργάνωσης, συνεργασίας και τούς αγώνες από τότε συνέχισαν να αναπτύσσονται παντού. Αυτό σημαίνει ότι το ΟΧΙ μας θα μπορούσε να είναι ισχυρότερο από όλους τους εκβιασμούς τους.

Το OXI μας μπορεί να είναι ισχυρότερο εάν επαναληφθεί σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης. Η διένεξη μεταξύ της Ελλάδας και των θεσμών της ΕΕ απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ανατραπεί η τρέχουσα ισορροπία ισχύος εντός της απομόνωσης ενός μόνο εθνικού πολιτικούς χώρου. Ότι οι "εξτρεμιστές του κέντρου» στην κυβέρνηση του Βερολίνο και τις Βρυξέλλες είναι οι κύριοι υποκινητές της δυσώδους ανάπτυξης του κάθε δυνατού ρεβανσισμού και εθνικισμού. Αυτός ο αγώνας ενάντια στο ευρωπαϊκό καθεστώς της καταπίεσης μπορεί να διεξαχθεί με πραγματικούς όρους μόνο αν είναι άμεσα δι-εθνικός σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και αν σε αυτή την κλίμακα αποδείξει την ικανότητά του να ενίσχυση όλους τους όρους της κοινωνικής και εδαφικής ομοιογένειας και ανομοιογένειας, η οποία μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται για να διαιρέσει και να μας νικήσει. Οικοδομώντας μια ανοικτή διαδικασία συνεχούς συνδέσης μεταξύ μιας πληθώρας από τοπικούς κοινωνικούς αγώνες, καθημερινή κατασκευή των εναλλακτικών λύσεων και διακρατικών ορμών που θα χτυπήσουν τους εχθρούς μας, με την πρακτική της μαζικής πολιτικής και κοινωνικής ανυπακοής στους αυταρχικούς τους κανόνες.

Το ΟΧΙ από την πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, δεν είναι νεκρό. Όπως δεν είναι νεκρό από την πλατεία Puerta del Sol ή τη Λισαβώνα. Ούτε από το Blockupy στη Φρανκφούρτη. Κανένας συμβιβασμός με εκβιασμό δεν μπορεί να το καταστρέψει, αν το αναλάβουμε και το μετατρέψουμε σε ένα πανευρωπαϊκή OXI, σε πολλά διαφορετικά μέρη, σε όλους μας τους αγώνες και παντού στην καθημερινή μας ζωή. Επειδή το ΟΧΙ μας είναι ταυτόχρονα ένα ΝΑΙ σε μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη, η οποία δεν έχει καμία σχέση με το σάπια Ευρώπη των ισχυρών ολιγαρχιών, αλλά η οποία πρέπει να ξανακτιστεί πλήρως από τα κάτω.

Έχουμε την ευκαιρία να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ένα ισχυρό πολιτικό όπλο με την εντατικοποίηση των αγώνων μας, αναγνωρίζοντας τα κοινά μας σημεία και τους κοινούς μας εχθρούς, με τη συμπλήρωση του ΝΟ με συγκεκριμένα αιτήματα που μπορούν να αντηχούν και συντονίζουν από το ένα μέρος στο άλλο, από τον ένα αγώνα στον άλλο. Ενάντια στην συνεχή προσπάθεια για να τεθούν οι εργαζόμενου και οι λαοί ο ένας απέναντι στον άλλο, πρέπει να μετατρέψουμε τις ιεραρχίες και τις διαφορές ανάμεσα στους μισθούς, την πρόνοια και τις συντάξεις σε όλη την Ευρώπη σε ένα νέο διεθνικό πεδίο μάχης. Προς επίτευξη αυτού του στόχου, πρέπει να κυκλοφορήσουν και να συζητηθούν ιδέες και προτάσεις για ένα ευρωπαϊκό κατώτατο μισθού, ευρωπαϊκό βασικό εισόδημα, κοινό ευρωπαϊκή σύστημα προνοίας και ενάντια σε κάθε μορφή θεσμικού ρατσισμού.

Τι να κάνουμε τώρα? Πρώτα απ'όλα την ανάπτυξη ενός ισχυρού και ορατού μεσοπρόθεσμο σχεδίου για να υψώσουμε την κοινής μας φωνή στα μούτρα των εχθρών μας, όταν και όπου συναντιόνται. Μετά την επιτυχία της ημέρες του αγώνα στις Μαρτίου 18, στη Φρανκφούρτη,
το επόμενο μεγάλο Blockupy, οι επόμενες μεγάλες ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις, με στόχο τα δύο Αρχηγεία των ολιγαρχιών, έρχονται σύντομα: το επόμενο Οκτώβριο από 15 έως 17 στις Βρυξέλλες, περικυκλώνοντας τη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου οι ηγέτες των κυβερνήσεων θα συζητήσουν εκ νέου τις πολιτικές τους της φτώχειας και του ρατσισμού. Μετά Μαΐους στο Βερολίνο, Hauptstadt (πρωτεύουσα) της «γερμανικής Ευρώπης» ως το κέντρο της κυβερνώσας εκτελεστικής εξουσίας του καθεστώτος λιτότητας και ταυτόχρονα την πόλη με τις πολλαπλές κοινωνικές αντιστάσεις και τις εναλλακτικές λύσεις. Αυτά είναι τα κύρια στάδια της “δική μας πορείας” πρέπει να κυκλοφορούν και να συζητηθούν για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα στην Ευρώπη. Αυτοί είναι οι πολλαπλοί τρόποι με τους οποίους θα «ψηφίζουμε με τα πόδια» το πανηπειρωτικό μας ΟΧΙ. Που θα επαναφέρουμε από τα κάτω όρθια στην συντακτική πολιτική απόφαση για μια άλλη Ευρώπη.

Μεταξύ αυτών των πολλών πρωτοβουλιών, η διακρατική διαδικασία απεργίας θα διοργανώσει την πρώτη της συνεδρίασή στο Πόζναν (Πολωνία) 2-4 Οκτωβρίου. Αυτή τη στιγμή είναι ένα σημαντικό βήμα για να ανακαλυφθεί πάλι η κοινωνική αποτελεσματικότητα της απεργίας ως πρακτικό εργαλείο του ΟΧΙ.

Αλλά τώρα μας απασχολεί κάτι περισσότερο από μια πρόταση δράσης, περισσότερο από την επόμενη πρόσκληση για μια διαδήλωση.
Θέλουμε να διαδώσουμε το ΟΧΙ. Θέλουμε όλες οι δράσεις και οι αγώνες που λαμβάνουν χώρα παντού στην Ευρώπη, σε κάθε γωνιά της κοινωνικής ζωής, να αναλάβουν αυτό το ΟΧΙ. Θέλουμε να το κάνουμε δικό μας και να το φωνάζουμε σε χίλιες διαφορετικές μορφές. Αυτό είναι ένα μακροπρόθεσμο έργο, το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε
σήμερα. Η προσωρινή ήττα της ελληνικής εξέγερσης, η οποία είναι μια ήττα όλων μας, έχει αναμφίβολα τεκμηριώσει και πάλι τις σχέσεις εξουσίας του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ωστόσο, καταδεικνύει ότι η κυριαρχία όσων βρίσκονται στην εξουσία μπορεί να υποστηριχθεί μόνο με αυταρχικό τρόπο. Αλλά αυτή η κατάσταση αποκαλύπτει επίσης τα όρια και τις αντιφάσεις της κυριαρχίας τους. Και ανοίγει πολλές δυνατότητες για αγώνα. Για άλλη ακόμα φορά, αν θέλουν να επιβάλουν ένα «Καπιταλισμό χωρίς δημοκρατία», η επιθυμία για μια «δημοκρατία χωρίς καπιταλισμό» μπορεί να εκτραφεί. Η αυταρχική κίνηση μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι μια πύρρειος νίκη για την «γερμανική Ευρώπη».
Συνεπώς, ας αναπτύξουμε τα κοινά μας σημεία, την αλληλεγγύη μας και τη δύναμή μας σε αυτό το ΟΧΙ.

Οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες της Ευρώπης προσπάθησαν στις 13 Ιουλίου να επαναλάβουν το αισχρό ρητό που πάνω από όλα θέλουν να βγει αληθινό: «Το τέλος της Ιστορίας». Αλλά έχουμε μάθει εδώ και καιρό ότι δεν υπάρχουν νίκες και ακόμα λιγότερο ήττες που είναι οριστικές. Ότι
η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Σίγουρα όχι στις Βρυξέλλες. Και ότι η το παιχνίδι είναι ακόμα εντελώς ανοιχτό. Σε κάθε πιθανή κατεύθυνση. "Όποιος παλεύει μπορεί να χάσει. Όποιος δεν παλεύει έχει ήδη χάσει», είπε κάποιος πριν από κάπου λίγο καιρό. Είχε δίκιο. Το ότι η ιστορία δεν τελειώνει, εξαρτάται από εμάς. Και εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
BLOCKUPY INTERNATIONAL
Web: https://blockupy.org - FB: https://fb.com/blockupy.europe - Twitter: https://twitter.com/blockupy -YouTube: https://youtubve.com/user/BlockupyWebteam - Email: international@blockupy-frankfurt.org

No comments:

Post a Comment