ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑ

Ηγεμονία:

Αν τα αποτελέσματα ήταν ανάποδα? (ένα νοητικό πείραμα)

Σημ: Το βασικό χειρόγραφο αυτών των θέσεων γράφτηκε στο εκλογικό τμήμα της 5 Ιουνίου, με το βάρος, (ομολογώ) της απαισιοδοξίας μου για το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Προς τούτο και ο τίτλος

Δη. Καμπυλαυκάς 10.07.15

Και αν ειχαμε ενα αποτέλεσμα 40%-60%, από την ανάποδη ?? Για όσους είμαστε στο χώρο από την εποχή του μπαίνουμε-δεν μπαίνουμε στη βουλή (όχι και τόσο μακρινή) αυτό θα ήταν στα απώτερα όνειρα μας.

Αν ένα κόμμα της αριστεράς κρατάει ένα 40% απέναντι σε ενα συνασπισμένο μέτωπο των "αντιδραστικών" δεν θα μπορουσαμε να είμαστε δυσαρεστημένοι. Αν ξέραμε ότι ο λαός του Συντάγματος της Παρασκευής 03.05, ήξερε τι ακριβώς ήθελε (ΟΧΙ τι δεν ήθελε) και ολοι ήθελαν περίππου το ίδιο ή προς την ίδια κατεύθυνση, και αν θα μπορούσε να κατεβαίνει έτσι κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα.... Αντίθετα, το πλήθος του Συντάγματος και περισσότερο το ποσοστό της ψήφου μας δίνει ισχυρή εντολή αντιπροσώπευσης, δηλ ανάθεσης για χάραξη πολιτικής και διακυβέρνηση με σαφώς φίλο-λαϊκότερη στόχευση αλλά με ίδιες διαδικασίες.

Έχουμε χάσει την ηγεμονία. Ταυτόχρονα με την αναγνώριση-ανάθεση από πλατύτερα στρώματα, δεν επηρεάζουμε, ή ακόμα έχουμε σαφώς εναντίον μας, μεσαία στρώματα, συλλογικότητες και άτομα επιρροής, που, “κατά την ταπεινή μου γνώμη”, δεν θα έλεγα ότι όλοι αυτοί είναι “γερμανοτσολιάδες”, ούτε καν “προσκυνημένοι”. Έχουμε πια “αντίπαλο δέος” στις πλατείες για να μετριώμαστε, Να πούμε σαν φιλελεύθεροι οτι “ο ανταγωνισμός θα μας δυναμώσει ?”. Όχι έτσι, μετρούμενοι ως οπαδοί, αλλά αναμετριόμενοι ιδεολογικά, να τραβήξουμε όσους πρέπει να ερθούν στην δική μας πλατεία, και αν υποδείξουμε ποιοί και γιατί είναι από θέσεως αντίπαλοι.

Σε παλαιότερες στιγμες, ειχαμε (ως ΚΚεσ) λίστες από "διανοούμενους και ανθρώπους των τεχνών", που εξέφραζαν την υποστήριξη τους πριν από κάθε εκλογές. Ήταν μια υποστήριξη πολιτικά και ιδεολογικα ακυνδυνη (δεν είχαμε βάψει ακομα τα χερια μας με εξουσια και το αγκρέμιστο τοίχος το ειχαν αναλάβει εργολαβικά οι σύντροφοί της άλλης πλευρας), ακόμα και μια στάση τρέντυ, κάτι σαν να λες σήμερα ότι είσαι ημέρα "ποτάμι".

Βαυκαλιζομαστε με την ιδέα ότι τωρα είμαστε επικίνδυνοι, ότι "όταν ο εχθρός σου σε κατηγορεί σημαίνει ότι "πας καλα", επειδή έχεις φθάσει μπροστά από τα χειμερινά ανακτορα? Τα πράγματα συνήθως δεν είναι έτσι απλοϊκά. Ο εχθρός σε κατηγορεί επειδή βλέπει ότι τον παίρνει να σε κατηγορήσει, βάσει και των δικών σου αστοχιων και αμφισημιών. Αδυναμίες που επιδεινώνονται από την απομόνωση σου και έτσι, ελπίζει ότι έχει την ευκαιρία να σε αποτελείωσει.

Τα πράγματα είναι όντως ποιο ταξικά. Η στρωματική κατανομή της ψήφου είναι προφανέστερη αλλά δεν θα έλεγα με την “ταξική συνείδηση” αλλά με μια γενική αμφισβήτηση της κάθε είδους εξουσίας όπως τις γνωρίσαμε μέχρι τώρα, με όλους τους κατεψυγμένους τους εκπροσώπους να παρελαύνουν στις οθόνες του ΝΑΙ. Μια εικόνα που θα έπρεπε να ενθουσιάζει τους θιασώτες της αποτίναξης της κάθε εξουσίας. Για μας όμως, μια άμορφη άρνηση που δεν μας αφήνει ελπίδες ότι είναι έτοιμη να στρατευτεί σε ένα συνειδητά ταξικό αγώνα απέναντι στην αστική τάξη (παρατηρήσατε ότι ίσως για πρώτη φορά μόνοι τους οι Μειμαράκηδες και Τσουμεροι χρησιμοποίησαν αυτόν τον όρο), όταν γίνει φανερό ότι επιδιώκουμε την αλλαγή (τουλάχιστον) του συσχετισμού. Και αν προλάβουμε να το θέσουμε πριν μας ενσωματώσουν..

Ο αντίπαλος έδωσε την μάχη σε άλλο επίπεδο που τον συνέφερε εκμεταλλευόμενος τις ασάφειες και τις αδυναμίες της ευρωπαϊκής γραμμής, μαζί με την μη εμφανή προετοιμασία αξιόπιστης εναλλακτικής. Ενώ εσωτερικά στο κόμμα φάνηκε να υπήρχε ένα μορατόριουμ γύρω από αυτό το θέμα, σύμμαχοι, αντίπαλοι και άσπονδοι φίλοι ανέλαβαν να αναδείξουν τις διαφορές και να μετατοπίσουν τον διάλογο στα κατεστημένα μέσα, στο πεδίο Ευρώπη-[αντι-μη-εκτός..] Ευρώπη.

Απέναντι στις πιέσεις και στις παρεμβάσεις του Ενωσιακού νεοφιλευλεύθερου κατεστημένου, αντιπαραβάλαμε ένα ασθενικό κίνημα συμπαράστασης με χαρακτηριστικά στη χειρότερη περίπτωση αφ' υψηλού αλληλεγγύης και σε καλές περιπτώσεις να μας βλέπουν ως Byron του 19ου αιώνα που πιάνονται από μια σπίθα ρομαντικής ελπίδας από την περιφέρεια.

Το φιλοευρωπαϊκό ρεύμα στις γραμμές μας (που θα απαντά στο “μένουμε Ευρώπη” με το “εμείς είμαστε οι Ευρώπη”), έχει ιδεολογικά άλλοθι στη πολιτική αλληλεγγύη, ακόμα και στο διεθνισμό,

θα μπορούσε να διεκδικήσει χώρο στην κύρια πολιτική σκηνή και να δώσει πολιτική απάντηση στα όποια κινήματα εθνικισμού, απομονωτισμού αλλά και του διαλυτικού αναρχο-φιλευθερισμού.

Αντί αυτού, μια ανάπηρη και γκριανιαρα πολιτική συμμαχιών, μειοψηφικών (στις περισσότερες χώρες) δυνάμεων που στέκεται στα stop και στα occupy διαμαρτυρίας χoρίς να άρθρωνει κοινό σχέδιο εξουσίας, όπως έκανε και ο Συρίζας, ξεκαθαρίζοντας και το θεμα των συμμαχιων.
Σε εποχή διεθνοποίησης (επιβαλλόμενου ή εύλογου), χρειάζεται μια μεγαλύτερη χώρα ώστε να οικοδομηθεί ο “Σοσιαλισμός σε μια μόνο Χώρα”. Αλλά αυτό θέλει περαιτέρω ανάλυση.

Συνθηματικά: Ο Βαρουφας για πρόεδρος του Ecofin (γιατί, αν πριν 5 χρόνια σας έλεγα “ο Τσίπρας πρωθυπουργούς”, τι θα λέγατε?)