Διαφωνία με την εστίαση του κεντρικού κομματικού λόγου σε θέματα υπαρκτών ή μη σκανδάλων αντί της επικέντρωσης στην κυρίαρχη πολιτική μάχη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Είμαστε (πάλι) σε κρίσιμη φάση. Υπάρχει επίθεση από πολλές πλευρές για ανατροπή της κυβέρνησης ή για αυτοακύρωση (την πλήρη) της πολιτικής της. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το κεντρικό θέμα της κυβέρνησης, θα πάω και στην επόμενη ημέρα της όποιας εξέλιξης (που ως αριστερός και μέλος του κόμματος μπορεί να θεωρήσω και κρισιμότερο): Τι αριστερά θα υπάρχει σε 1,3,5 χρόνια...
Στην ύπαρξη και το κύρος της αριστεράς μετά, ανεξάρτητα αν θα κερδηθεί η κεντρική πολιτική μάχη, συμβάλει η αυτοακύρωση του αριστερού λόγου της κυβέρνησης και κυρίως του κόμματος και η συνεχιζόμενη αποδιοργάνωση και υποτίμηση του κόμματος.Θα σταθώ στον κυρίαρχο κυβερνητικό και κομματικό λόγο. Ομολογώ προσωπικά ότι εκτός από τα κανάλια που δεν τα ακούω από καιρό, τελευταία αισθάνομαι στενάχωρα ακούγοντας και τον κομματικό σταθμό.Ο κυρίαρχος λόγος επιλέγει να στοχοποιήσει προσωπικά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έναν από τους αρχηγούς του αντίπαλου block, ηγέτη μεν του μεγαλύτερου αντιπάλου κόμματος αλλά κατά τεκμήριο όχι του πλέον επικίνδυνου.
Το αίσθημα από μια τέτοια αντιπαράθεση είναι απόηχος κοκορομαχία, πάνω σε ένα πεδίο με κοινωνικό πόνο και απειλές για χειρότερα, ένα πεδίο προσφιλές στο κατεστημένο γιατί βοηθά στο κυρίαρχο αφήγημα τους, την αποδόμηση του ηθικού μας πλεονεκτήματος. Δεν μπορούν, και ίσως δεν θέλουν, να αποδείξουν ότι είναι ηθικοί (τους φθάνει το κατ' αυτούς "νόμιμοι") και θέλουν να δείξουν ότι είμαστε σαν τα μούτρα τους. Πέρσι είχα γράψει "το ηθικό πλεονέκτημα είμαστε εμείς". Δεν χρειαζόμαστε συγκρίσεις για να το κρατήσουμε.
Όταν εμπλέκεσαι (ή αναπόφευκτα σε εμπλέκουν) σε συγκρίσεις, η πρώτη άρρητη παραδοχή είναι ότι είστε στο ίδιο γήπεδο. Ανεξάρτητα αν έχεις δίκαιο, ακόμα και αν δικαιωθείς στο τηλεδικαστήριο – κάθε άλλο παρά αυτονόητο – έδωσες στον έτερο μέλος το status που ήθελε: ενός ισότιμου αντίπαλου, ή (επιτρέπετε μου τον νεολογισμό) ενός ισ-άτιμου αντιπάλου.
Και ένα ιστορικό παράδειγμα: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για πολλούς "Παπατζής ο β' " αλλά κατά γενική παραδοχή μεγάλος μάστορας της πολιτικής και της τακτικής, αρνήθηκε πάντοτε και χωρίς θεσμική αιτιολόγηση τον ισότιμο διάλογο με τον Κ. Μητσοτάκη. Έτσι, στην ιστορική συνείδηση ο Ανδρέας έμεινε ως Παπανδρέου και ο Κ. Μητσοτάκης παρέμεινε ... Μητσοτάκης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αντίπαλος όχι αν δεν είναι, που όντως δεν είναι, καθαρός αλλά επειδή εκφράζει το πολιτικό σχέδιο των κυριάρχων αντιδραστικών δυνάμεων της Ευρώπης και εκπροσωπεί τις εγχώριες δυνάμεις που ωφελούνται από αυτό (και τις τελευταίες ημέρες αυτό όντως αναδεικνύεται από την πλευρά μας). Ακόμα και αν επιτύχουμε να απογεμίσουμε τον Μητσοτάκη, μπορούν να βγάλουν άλλον από το ψυγείο, έχουν πείρα οι Μητσοτάκηδες σε αυτό.
Μια επιφύλαξη, το σημείο στο θέμα της πολιτικής ηθικής που θα μπορούσαμε να σταθούμε είναι ότι όλα αυτά έγιναν κάτω από μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για την χώρα, αλλά και αυτό είναι θέμα της δικαιοσύνης και του τύπου να το αναδείξει όχι του κυβερνητικού και του κομματικού εκπροσώπου – πολλώ δεν μάλλον των κακόηχων "κύκλων" του Μαξίμου ή οποιοδήποτε άλλου.
No comments:
Post a Comment