Εν αναμονή του Νέου...
Τα Τρία από τα επτά Κάπα Ƙ [1]
Είναι κάποια θέματα αρχής προερχόμενα και από την “αστική δημοκρατία” που παραμένω
δογματικά προσκολλημένος. Διάκριση των εξουσιών, αυτονομία κινημάτων,
διαχωρισμός του κόμματος από το κράτος.
[αν, με την πρώτη παράγραφο πείτε “καλά, γνωστά, αποδεκτά” διάβασε παρακάτω τις
απλές συνέπειες αυτών και ξανασκεφτείτε αν συμφωνείτε]
Η Κυβέρνηση και το κοινοβούλιο είναι θεσμοί του κράτους, εν ονόματι του λαού
- όχι του έθνους.
Η κυβέρνηση, ακόμα και όταν είναι μονοκομματική, δεν υπακούει στο κόμμα,
αλλά λογοδοτεί στο κοινοβούλιο και έμμεσα στον λαό. Και ελέγχεται (λέμε τώρα…)
από την δικαστική εξουσία ως προς την νομιμότητα -και μόνο- των ενεργειών της.
Το κόμμα λειτουργεί μέσα στους μαζικούς φορείς, πείθει το κίνημα και πιέζει
την κυβέρνηση. Σχηματικά, την υπουργό “του” την προσεγγίζει μέσω διαδήλωσης
στη Σταδίου, όχι με ραβασάκια στους διαδρόμους του υπουργείου.
Αλλά τώρα δεν είμαστε κυβέρνηση (θα μου ξεφύγει ένα “ευτυχώς”!),
αλλά έχουμε μόνο την βουλή.
Οι βουλευτές προτείνονται και υποστηρίζονται από τα κόμματα αλλά ψηφίζονται
και αναδεικνύονται από το εκλογικό σώμα. Δεν λογοδοτούν στον αρχηγό,
στην ΚΕ ή στο συνέδριο του κόμματος αλλά στους ψηφοφόρους τους.
Ειδικότερα, και σε μεγαλύτερο βαθμό, οι “11’ δεν μπορούν να πάρουν αυτόματα γραμμή
ούτε και από και από το πιο καλά οργανωμένο και διαφανώς δημοκρατικό κόμμα
της Νέας Αριστεράς [ΝεΑ] . Εξελέγησαν με συνδυασμό άλλου κόμματος και
δεν υπάρχει τεχνική ή πολιτική διαδικασία που να βεβαιώνει ότι τα μετέπειτα
μέλη της ΝεΑ είναι αυτά ακριβώς που τους έβαλαν στην Βουλή. Το νέο κόμμα
(όπως κάθε κόμμα) παράγει θεωρία και πολιτική και ασκεί επιρροή εφ’ όλων των βουλευτών,
με μεγαλύτερη ένταση στους πολιτικά όμορους χώρους. Φυσικά οι “11” θα δέχονται
την όποια πίεση των θέσεων της ΝεΑ (ως χώρου που αναφέρεται σε αυτούς) αλλά θεσμικά,
ανάλογη επιρροή θα ασκείται στον Σύριζα, στο Πασόκ ή και στο ΚΚΕ(λέμε τώρα..)
Το γεγονός ότι “αναφερόμαστε” στους 11, δεν τους δεσμεύει, πολιτικά ή πρακτικά..
Think & Act Left [2]
Σε μια κατάσταση ρευστότητας, όπου αναγνωρίζουμε ότι απευθυνόμαστε σε περισσότερους
από όσους “έφυγαν” και, σε ακόμα λιγότερους, όσους τώρα “είναι οργανωτικά μαζί μας”
ο ιδεολογικός και πολιτικός διάλογος εντός του όπου υπό διαμόρφωση κόμματος
δεν είναι ότι αποτελεσματικότερο υπάρχει.
Δεν υπάρχουν όργανα-σχήματα που να τον οργανώσουν ή ιδεολογικές κατευθύνσεις
που να τον καναλιζάρουν. Ακόμα και αν αυτοί που “είναι οργανωτικά μαζί μας”
καταλήξουν σε αποφάσεις, δεν υπάρχει ο στόχος αυτής της διαδικασίας.
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν μπορούμε να δώσουμε γραμμή στους 11.
Ακόμα χειρότερα, αν σφυρίξουμε πρόωρα την ολοκλήρωση του διαλόγου,
οι όποιες αποφάσεις προκαταλαμβάνουν τις θέσεις του μελλοντικού κόμματος και
μετά θα πρέπει να απευθυνθούμε στο ευρύτερο χώρο με την απαίτηση να στοιχηθούν
σε αυτές, με το δημοκρατικότατο take it or leave it.
Αντ’ αυτού, αν διαχυθούμε στα κινήματα, εφ’ ενός ενισχύουμε τις δομές που θεωρούμε
απαραίτητες για την στήριξη ενός αριστερού μετασχηματισμού της κοινωνίας
(άσκηση του θα συνεχίσουμε και στο μέλλον!),
και εφ’ ετέρου ερχόμαστε σε διάλογο (ειλικρινή!) με όσους συντρόφους από τον
γενικότερο χώρο της αριστεράς θέλουμε να προσεγγίσουμε για να συνδιαμορφώσουμε,
χωρίς αστείους ηγεμονισμούς, το κοινό μας κόμμα. .
Κάτι αντίστοιχο με το act. Εδώ, αναγκαστικά θα πάμε με άλλους, μόνοι μας δεν έχουμε
(ούτε είχαμε επί Σύριζα) την δυνατότητα - ή την νοοτροπία - της μοναχικής πρωτοπορίας.
Αλλά θα πηγαίνουμε παντού και πολλ@. Πρέπει να δείχνουμε στην πράξη ότι εννοούμε
πραγματικά την επιλογή μας να ξαναβρούμε το νήμα της κινηματικής αριστεράς.
Είναι πιθανότερο να βρεις μία/ένα νέ@ σύντροφο/ισσα στον “δρόμο”
παρά περιμένοντας στα γραφεία.
1. Αναφορά στο εμβληματικό άρθρο του Αρ. Μπαλτά
2. Αυθαίρετο δάνειο από τον ευρηματικό τίτλο της κίνησης
