Τα επτά Κ

 Καταπληκτικό κείμενο του Αριστίδη Μπαλτά.
Θα έπρεπε να μπεί στο πρωίμιο του καταστατικού

 

http://www.ananeotiki.gr/el/articles.php?tid=9062 

Το αντιγράφω, για να μην το χάσουμε

Κοι­νω­νία. Κίνη­μα, Κόμμα, Κυβέρ­νη­ση, Κρά­τος, Καθε­στώς. Ιδού τα έξι πε­δία σχέ­σε­ων και ση­μα­σιών που δια­μορ­φώ­νουν το πλαί­σιο δρά­σης της Αρι­στε­ράς. Τα πε­δία εί­ναι δια­κρι­τά: κα­θέ­να υπό­κει­ται στους δι­κούς του προσ­διο­ρι­σμούς και διέ­πε­ται από τους δι­κούς του τρό­πους λει­τουρ­γί­ας, κί­νη­σης και με­τα­σχη­μα­τι­σμού. Αλλά ταυ­τό­χρο­να αυτά δια­πλέ­κο­νται με πολ­λούς κρί­κους. Κάθε πε­δίο εί­ναι μόνο με­ρι­κώς ή σχε­τι­κά αυ­τό­νο­μο ως προς την κοι­νω­νία εν γέ­νει. Ας δού­με κά­ποιες δια­συν­δέ­σεις.

Καθε­στώς υπο­νο­εί κυ­ριαρ­χία, αυ­τήν του κε­φα­λαιο­κρα­τι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής. Η ρήξη με το Καθε­στώς και η συ­να­φής συ­νο­λι­κή αλ­λα­γή της Κοι­νω­νί­ας εί­ναι πο­ρεία μα­κράς πνο­ής που αρ­χί­ζει να με­τρά με αφε­τη­ρία μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή. Η ανα­τρο­πή οδη­γεί στον σχη­μα­τι­σμό μιας Κυβέρ­νη­σης με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κά από εκεί­να των προη­γου­μέ­νων. Πολλά συ­μπυ­κνώ­νο­νται στον τρό­πο διεύ­θυν­σης και λει­τουρ­γί­ας του Κρά­τους: από απο­φα­σι­στι­κός αρ­μός ανα­πα­ρα­γω­γής του Καθε­στώ­τος, αυτό με­τα­τρέ­πε­ται σε μέσο απο­δυ­νά­μω­σης της αντί­στοι­χης κυ­ριαρ­χί­ας. Μέσα από ρι­ζο­σπα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και με­γά­λες ή μι­κρές συ­γκρού­σεις. Με τις αντί­στοι­χες επι­τυ­χί­ες πά­ντο­τε επι­σφα­λείς.

Σε συν­θή­κες μη επα­να­στα­τι­κές, η Κυβέρ­νη­ση της ανα­τρο­πής προ­κύ­πτει από κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία και εί­ναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να κι­νεί­ται όπως ορί­ζει το Σύνταγ­μα. Το ότι η Κυβέρ­νη­ση υπό­κει­ται στο Σύνταγ­μα ενό­σω εί­ναι υπό­λο­γη απέ­να­ντι στο σύ­νο­λο της χώ­ρας και των κα­τοί­κων της τη φορ­τί­ζει με ευ­ρύ­τα­τη ευ­θύ­νη, προσ­δί­δο­ντάς της σχε­τι­κή αυ­το­νο­μία ως προς το Κόμμα από το οποίο κατά βά­σιν προ­ήλ­θε. Οι σχέ­σεις Κυβέρ­νη­σης και Κόμ­μα­τος εί­ναι έτσι κα­τα­στα­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κές από εκεί­νες με­τα­ξύ κομ­μα­τι­κής ηγε­σί­ας και κομ­μα­τι­κής βά­σης. Το ποιες οφεί­λουν να εί­ναι πα­ρα­μέ­νει πε­δίο ιστο­ρι­κού πει­ρα­μα­τι­σμού και ακό­μη μεί­ζον ζη­τού­με­νο.

Κύρια λει­τουρ­γία του Κόμ­μα­τος εί­ναι να συ­μπυ­κνώ­νει, να ολο­κλη­ρώ­νει και να εκ­προ­σω­πεί αι­τή­μα­τα και δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να συ­ντε­θούν στην κα­τεύ­θυν­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της ισό­τη­τας, της ελευ­θε­ρί­ας, της δι­καιο­σύ­νης. Αλλά τέ­τοια αι­τή­μα­τα φέ­ρο­νται κατά κα­νό­να από δια­φο­ρε­τι­κά Κινή­μα­τα, όπου κα­θέ­να δια­τη­ρεί τη δική του σχε­τι­κή αυ­το­νο­μία. Το Κόμμα οφεί­λει να σέ­βε­ται πλή­ρως την αυ­το­νο­μία αυτή, αλλά ταυ­τό­χρο­να να συν­θέ­τει αι­τή­μα­τα και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις σύμ­φω­να με τη στρα­τη­γι­κή Κυβέρ­νη­σης και Κόμ­μα­τος, υπό τους δια­φο­ρε­τι­κούς όρους ευ­θύ­νης της μιας και του άλ­λου.

Η σχε­τι­κή αυ­το­νο­μία της Κυβέρ­νη­σης ως προς το Κόμμα, αλλά και του Κόμ­μα­τος ως προς το Κίνη­μα, δη­μιουρ­γεί ανα­πό­φευ­κτα εντά­σεις. Η εποι­κο­δο­μη­τι­κή άρση των εντά­σε­ων αυ­τών δεν υπό­κει­ται σε συ­ντα­γές. Είναι απο­τέ­λε­σμα πο­λι­τι­κής ωρι­μό­τη­τας, η οποία δεν δί­δε­ται προ­κα­τα­βο­λι­κά, αλλά κερ­δί­ζε­ται μέσα από κα­τα­νό­η­ση των προ­βλη­μά­των, σε­βα­σμό στη δια­φο­ρε­τι­κή άπο­ψη, αμοι­βαία εμπι­στο­σύ­νη και αμ­φί­δρο­μη κα­λό­πι­στη κρι­τι­κή. Κύριος εχθρός εί­ναι εδώ η κα­χυ­πο­ψία. Όπως τρο­φο­δο­τεί­ται από έλ­λει­ψη αυ­το­πε­ποί­θη­σης, αμε­τρο­έ­πεια, φθό­νο και ανο­μο­λό­γη­το φόβο.

Για­τρι­κό εί­ναι τε­λι­κά η ίδια η Κοι­νω­νία: ένα αυ­θε­ντι­κό Κίνη­μα που εμπλέ­κει την Κοι­νω­νία ολό­κλη­ρη απορ­ρο­φά προ­σω­πι­κές φι­λο­δο­ξί­ες και φέρ­νει τον κα­θέ­να στα μέ­τρα του ενό­σω συ­νε­γεί­ρει και συ­ναρ­πά­ζει όλους μέσα από την έμπνευ­ση που πα­ρέ­χει και την πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη που συ­νι­στά η γνή­σια συλ­λο­γι­κό­τη­τα.

Και το έβδο­μο Κ; Ας το αφή­σου­με προ­σω­ρι­νά ασχο­λί­α­στο. Γιατί εί­ναι αυτό που διέ­πει και συ­νε­νώ­νει όλα τα πα­ρα­πά­νω. Είναι το Κ του Κομ­μου­νι­σμού, όπως η ιδέα του έχει ήδη αρ­χί­σει να ανα­νε­ώ­νε­ται και να εμπλου­τί­ζε­ται από τη δρά­ση και τη σκέ­ψη αμέ­τρη­τα πολ­λών. Σε ολό­κλη­ρο τον κό­σμο.